عليرضا داوودنژاد فيلم سينمايي «پله آخر» به كارگرداني «علي مصفا» در جشنواره بينالمللي فيلم «كارلو وي واري» دو جايزه دريافت كرده است. اين جوايز در كنار اهميت خود جشنوارهها نشاندهنده اين نكته است كه سينماي ايران و قابليتهايش به سطح غيرقابل انكاري رسيده و همه دنيا تقريبا در مقابل سينماي ايران به اين شايستگيها معترف هستند. فقط در خود ايران است كه اين سينما همچنان انكار ميشود و فيلمهاي غيرايراني با انواع و اقسام روشها در حال تسخير بازار ايران و همه كشورهاي فارسيزبان هستند. سينماي ايران همچنان به جاي تشويق، تاييد و تقويت، در داخل كشور رد، انكار و تضعيف ميشود. دريافت جايزه بازيگري در سطح بينالمللي نشأتگرفته از يك نوع بازيگري در سينماي ايران است كه البته شرايط و ريشههايش به دهها سال گذشته و شكلگيري آن به تاريخ سينماي ايران و سالهاي بعد از انقلاب بازميگردد. اين شيوه بازيگري بازسازي زنده زمان حال است و يك نوع بازيگري زنده، فعال و همراه با گرماي انساني است. ليلا حاتمي از جمله بازيگراني است كه با وجود سالها كار در سينماي حرفهاي، تسليم كليشههاي بازيگري نشده و توانسته است در طول اين سالها به اين سياق از بازيگري دست يابد و قابليتهاي خود را به سطح قابل تحسيني برساند و امروز اين بازيگر صميمي، با استعداد و هوشيار نهتنها در ايران بلكه در دنيا ميدرخشد و جايزه بهترين بازيگر زن جشنواره كارلو وي واري را هم دريافت كرده است. فيلم «پله آخر» را نديدم اما با شناختي كه از علي مصفا دارم، ميدانم از آن جمله هنرمنداني است كه به ذايقه هنري خود وفادار مانده است و در تمام اين سالها تلاش داشته در مقابل كليشههاي سياسي و تجاري به انفعال كشيده نشود. از او بعيد نيست كه بتواند در كنار همسر هنرمندي مانند ليلا حاتمي بدرخشد و فيلمي بسازد كه در عرصههاي بينالمللي هم موفقيت كسب كند. به ليلا توصيه دارم و آن اين است كه او بايد بداند اين موفقيتها كار او را در مقابل مخالفان سينماي ايران سختتر ميكند. او بايد به سينماي ايران و كشورش وفادار بماند. مبادا فشارها او را نيز مجبور به مهاجرت كند.
نظرات